Eenmaal aangekomen in San Jose, de hoofdstad van CR, ben ik met de taxi direct naar de standplaats van de Ticabus gegaan. En heb een kaartje voor Nicaragua (Managua) voor de volgende dag (03 oktober) gekocht. De bus vertrok om 7.30 uur en dient dan rond 16h aan te komen in Managua. De laatste jaren is het passeren van de grensovergangen in Midden Amerika veel verbeterd, maar er blijft een kans bestaan dat het óók nog wel eens anders loopt. En ja, tot nu toe ging het passeren van de grenzen eigenlijk heel voorspoedig.
Eenmaal aangekomen bij de grens Costa Rica - Nicaragua, die ik zo´n maand geleden dus ook al gepasseerd was, werd al snel duidelijk dat het dikke ´chaos´ was. Lange rijen met vrachtwagens en een massa van mensen en baggage. De chaufeur van de Tica bus adviseerde de passagiers om lopend de grens over te gaan, dit zou sneller gaan omdat we zo langs de rij met vrachtwagens konden lopen en alvast een stempel konden regelen. In de tussentijd kon hij de Ticabus de grens over rijden. Zo gezegd zo gedaan. Na een ´uurtje´ had iedereen de ´exit´ stempel in het paspoort staan en konden we plaats nemen in de bus, die intussen het grenshuisje van CR was gepasseerd. Nu zouden we doorrijden naar het grenshuisje van Nicaragua; daar een stempel en tascontrole krijgen en dan konden we koersen richting Managua. Zo ging het immers altijd ......
Onze paspoorten worden verzameld/ ingenomen, zodat collectief kan worden gestempeld (en niet iederen apart in de rij hoeft om Nicaragua binnen te gaan). De bus rijdt richting Nicaragua en de slagboom is ..... gesloten. Op dit moment is het 11.30 uur en de bus wordt omgeleid naar een afgezet gedeelte van het douane gebied. Daar staat een andere Tica bus opgesteld, alle passagiers zitten naast de bus en de baggage ligt op de grond, de luiken van de bus staan open. Er loopt voldoende politie rond om een gevangenis in NL mee te kunnen beveiligen. De bus chauffeurs (zoals je weet, altijd min. 2 man personeel op één bus :)) stappen uit en doen een poging een vriendschappelijk gesprek met het opperhoofd van de politiemacht aan te gaan. Het wordt al snel duidelijk en het is aan de gezichten van de politiemensen af te lezen dat deze ´tactiek´ niet zal gaan lukken ..... Intussen blijft het ´onrustig´ rondom de andere bus, er komen enkele politiemachten bij en er verdwijnen enkele leden van het korps. Her en der zie ik iemand met schroevedraaiers rondlopen, etc. De tijd verstrijkt en voor je het weet zit je een uur in een bus, waarin de airco op volle toeren draait. Gelukkig had ik en zitplaats RECHT ONDER de ventilatieroosters en voelde me intussen een ´bevroren pinquin op het droge´. Meerdere passagiers zetten het op een klagen en probeerden de glazen veiligheidsdeur, tussen de chauffeur en de passagiers, te openen. Deze actie werd door het opperhoofd der politie de kop ingedrukt en er werd verzocht rustig te blijven en ons niet met de zaak te bemoeien. Die Nederlander kon het natuurlijk niet laten tóch nog ff te vragen of de airco uit kon (Ik durf het bijna niet te vragen, maar ehhh ...... :)) En tja, als je het koud hebt dan zet je gewoon de ramen open was het antwoord. Langzaam maar zeker gingen de gezichten van de chauffeurs van de Tica bus iets minder vrolijk staan. Lang verhaal kort, na 2 uur werd besloten dat ook onze bus LEEG moest! De passagiers van de andere bus waren intussen inclusief baggage (te voet) vertrokken. De baggageluiken gingen open en stuk voor stuk werden de tassen uit het ruim op de parkeerplaats gelegd.
Een politieman liep in de bus van achter naar voor en verzocht de passagiers bij hun tas op de parkeerplaats te gaan staan. Stuk voor stuk werden de tassen geopend, dus ook mijn rugzak van 20.5kg. Na het opnieuw inpakken van je tas, konden we vervolgens te voet naar de Nicaraguaanse douanepost lopen, want de bus werd in beslag genomen voor "nader onderzoek". Intussen was het 13h geweest en werd mij duidelijk dat het wel eens een heeeele lange dag kon gaan worden. Daar stond ik met alle andere passagiers op een rijtje op een stuk "niemandsgebied" (ZONDER paspoort) te wachten op wat komen ging. Via via kwam ik erachter dat in de andere Ticabus drugs was gevonden (op een verborgen plek in de bus!). Dit veroorzaakte wat comotie; want je reist met een Ticabus, om verzekerd te zijn van veiligheid en hoe kan het dat er drugs verborgen zit in een bus van een maatschappij als de "Ticabus" ??? Tja, en dan ga je op zoek naar eten (de laatste maaltijd (ontbijt) was om 06.00h in het hotel geweest) en een wc. Wie gaat er op je rugzak letten op het moment dat jij naar de wc bent, etc.
De chauffeurs van de Ticabus druipen af, want zij hebben ook geen antwoord op het mogelijke vervolg. ´Onze´ bus wordt nader onderzocht en daar is het wachten op! De passagiers van de andere bus worden intussen opgehaald met een transferbus, om de reis voort te kunnen zetten. En dan is het wachten ..... en wachten ... en wachten .....en wachten. Er is geen optie om te voet de grens over te lopen en aan de andere kant een lokale bus te nemen, omdat ik nog altijd niet mijn paspoort terug heb. In de groep met passagiers zitten ook baby´s en kleine kinderen. Je kunt je voorstellen dat het na 7 uur wachten, in de open lucht, een lastige zaak is om hen stil te houden. Rond 17.30h wordt het donker en intussen is me duidelijk dat we inderdaad wachten op het vrijgeven van de bus. Rond 20.00h ontvangen we het bericht dat de bus mag rijden! zo´n 100 meter verder is de Douane van Nicaragua, waar het spectakel wederom opnieuw begint (uit de bus, tas controle, paspoort ophalen, buscontrole, etc.). Wederom de visitatieklok mbt de tascontrole (zie eerder bericht) en ook dit keer had ik ROOD! Dus wederom tas openen, inspectie, verklaren wat er in de diverse plastic tasjes zit en tas opnieuw inpakken ..... :(
Rond 21.30 uur is het dan zover en kan de bus koers zetten richting Managua. Daar komen we na middernacht aan. Ik heb een behoorlijke verkoudheid opgelopen (neus zit dicht en flink hoesten). Ik boek een kamer in het ticahotel. Bij de receptie, opzoek naar het ´doordrukvelltje´ van mijn busticket (want dat heb je écht nodig voor het krijgen van een kamer (pffff)). En dat er wellicht nog passagiers waren, die zouden willen eten? Daaraan had even niemand gedacht ..... ;)
Eenmaal aangekomen bij de grens Costa Rica - Nicaragua, die ik zo´n maand geleden dus ook al gepasseerd was, werd al snel duidelijk dat het dikke ´chaos´ was. Lange rijen met vrachtwagens en een massa van mensen en baggage. De chaufeur van de Tica bus adviseerde de passagiers om lopend de grens over te gaan, dit zou sneller gaan omdat we zo langs de rij met vrachtwagens konden lopen en alvast een stempel konden regelen. In de tussentijd kon hij de Ticabus de grens over rijden. Zo gezegd zo gedaan. Na een ´uurtje´ had iedereen de ´exit´ stempel in het paspoort staan en konden we plaats nemen in de bus, die intussen het grenshuisje van CR was gepasseerd. Nu zouden we doorrijden naar het grenshuisje van Nicaragua; daar een stempel en tascontrole krijgen en dan konden we koersen richting Managua. Zo ging het immers altijd ......
Onze paspoorten worden verzameld/ ingenomen, zodat collectief kan worden gestempeld (en niet iederen apart in de rij hoeft om Nicaragua binnen te gaan). De bus rijdt richting Nicaragua en de slagboom is ..... gesloten. Op dit moment is het 11.30 uur en de bus wordt omgeleid naar een afgezet gedeelte van het douane gebied. Daar staat een andere Tica bus opgesteld, alle passagiers zitten naast de bus en de baggage ligt op de grond, de luiken van de bus staan open. Er loopt voldoende politie rond om een gevangenis in NL mee te kunnen beveiligen. De bus chauffeurs (zoals je weet, altijd min. 2 man personeel op één bus :)) stappen uit en doen een poging een vriendschappelijk gesprek met het opperhoofd van de politiemacht aan te gaan. Het wordt al snel duidelijk en het is aan de gezichten van de politiemensen af te lezen dat deze ´tactiek´ niet zal gaan lukken ..... Intussen blijft het ´onrustig´ rondom de andere bus, er komen enkele politiemachten bij en er verdwijnen enkele leden van het korps. Her en der zie ik iemand met schroevedraaiers rondlopen, etc. De tijd verstrijkt en voor je het weet zit je een uur in een bus, waarin de airco op volle toeren draait. Gelukkig had ik en zitplaats RECHT ONDER de ventilatieroosters en voelde me intussen een ´bevroren pinquin op het droge´. Meerdere passagiers zetten het op een klagen en probeerden de glazen veiligheidsdeur, tussen de chauffeur en de passagiers, te openen. Deze actie werd door het opperhoofd der politie de kop ingedrukt en er werd verzocht rustig te blijven en ons niet met de zaak te bemoeien. Die Nederlander kon het natuurlijk niet laten tóch nog ff te vragen of de airco uit kon (Ik durf het bijna niet te vragen, maar ehhh ...... :)) En tja, als je het koud hebt dan zet je gewoon de ramen open was het antwoord. Langzaam maar zeker gingen de gezichten van de chauffeurs van de Tica bus iets minder vrolijk staan. Lang verhaal kort, na 2 uur werd besloten dat ook onze bus LEEG moest! De passagiers van de andere bus waren intussen inclusief baggage (te voet) vertrokken. De baggageluiken gingen open en stuk voor stuk werden de tassen uit het ruim op de parkeerplaats gelegd.
Een politieman liep in de bus van achter naar voor en verzocht de passagiers bij hun tas op de parkeerplaats te gaan staan. Stuk voor stuk werden de tassen geopend, dus ook mijn rugzak van 20.5kg. Na het opnieuw inpakken van je tas, konden we vervolgens te voet naar de Nicaraguaanse douanepost lopen, want de bus werd in beslag genomen voor "nader onderzoek". Intussen was het 13h geweest en werd mij duidelijk dat het wel eens een heeeele lange dag kon gaan worden. Daar stond ik met alle andere passagiers op een rijtje op een stuk "niemandsgebied" (ZONDER paspoort) te wachten op wat komen ging. Via via kwam ik erachter dat in de andere Ticabus drugs was gevonden (op een verborgen plek in de bus!). Dit veroorzaakte wat comotie; want je reist met een Ticabus, om verzekerd te zijn van veiligheid en hoe kan het dat er drugs verborgen zit in een bus van een maatschappij als de "Ticabus" ??? Tja, en dan ga je op zoek naar eten (de laatste maaltijd (ontbijt) was om 06.00h in het hotel geweest) en een wc. Wie gaat er op je rugzak letten op het moment dat jij naar de wc bent, etc.
De chauffeurs van de Ticabus druipen af, want zij hebben ook geen antwoord op het mogelijke vervolg. ´Onze´ bus wordt nader onderzocht en daar is het wachten op! De passagiers van de andere bus worden intussen opgehaald met een transferbus, om de reis voort te kunnen zetten. En dan is het wachten ..... en wachten ... en wachten .....en wachten. Er is geen optie om te voet de grens over te lopen en aan de andere kant een lokale bus te nemen, omdat ik nog altijd niet mijn paspoort terug heb. In de groep met passagiers zitten ook baby´s en kleine kinderen. Je kunt je voorstellen dat het na 7 uur wachten, in de open lucht, een lastige zaak is om hen stil te houden. Rond 17.30h wordt het donker en intussen is me duidelijk dat we inderdaad wachten op het vrijgeven van de bus. Rond 20.00h ontvangen we het bericht dat de bus mag rijden! zo´n 100 meter verder is de Douane van Nicaragua, waar het spectakel wederom opnieuw begint (uit de bus, tas controle, paspoort ophalen, buscontrole, etc.). Wederom de visitatieklok mbt de tascontrole (zie eerder bericht) en ook dit keer had ik ROOD! Dus wederom tas openen, inspectie, verklaren wat er in de diverse plastic tasjes zit en tas opnieuw inpakken ..... :(
Rond 21.30 uur is het dan zover en kan de bus koers zetten richting Managua. Daar komen we na middernacht aan. Ik heb een behoorlijke verkoudheid opgelopen (neus zit dicht en flink hoesten). Ik boek een kamer in het ticahotel. Bij de receptie, opzoek naar het ´doordrukvelltje´ van mijn busticket (want dat heb je écht nodig voor het krijgen van een kamer (pffff)). En dat er wellicht nog passagiers waren, die zouden willen eten? Daaraan had even niemand gedacht ..... ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten