Na een stevig ontbijt, maak ik een rondje door de stad ´David´. David is de 2e grootste stad van Panama, maar heeft geen enkel vergelijk met Panama City. David is een écht Centraal Amerikaans stad(je), ingedeeld in blokken (´cuadras´) en je kunt dus niet mislopen. Deze stad ligt ongeveer 1,5 uur rijden van de grens met CR. In de loop van de ochtend de bus genomen naar Cerro Punta, dit ligt Noordelijk van David tegen de grens met CR aan. Cerro Punta grenst aan Nationaal Park ´La Amistad´. Wellicht denk je ¨alweer een Nationaal Park?¨, maar dit park verdient tóch wel extra aandacht :) Het staat namelijk op de wereld erfgoedlijst! Het is een van de grootste beschermde natuurgebieden ter wereld ..... Hier leven nog diverse soorten ´katachtigen´, waaronder ´de Puma´ in het wild. Daarnaast zijn er veel nieuwe vogelsoorten ontdekt. Het park ligt op een hoogte van zo´n 2500 - 3000 meter! Cerro Punta is een dorpje, dat bekend staat om zijn koele klimaat en de kweek van (jawel!) AARDBEIEN! Reden genoeg dus om op ´aardbeien tocht´ te gaan :) De busrit leidt langs de enige vulkaan van Panama: ´Vulkaan Baru´, die 7 (!) kraters telt maar nu niet langer aktief blijkt te zijn ..... De top van de berg verdwijnt (indrukwekkend) in de mist/ wolken.
Na 2,5 uur (gepropt in een mini bus) kom ik uiteindelijk aan in Cerro Punta. Het is ´laag seizoen´ in Panama met mbt het aantal touristen, maar in dit dorpje is werkelijk geen snars te beleven. Als er een vogel voorbij vliegt, dan schrik je daarvan .... :) Enfin, uiteindelijk bij een bakker beland en een kop koffie gedronken. Het uitzicht is hier overigens schitterend en de temperatuur is aangenaam tussen de 15 en 20 graden met een briesje. Ik pak de Lonely Planet er nog eens bij, ¨Wat doe ik hier immers in dit verlaten dorp ??¨, het Nationaal Park ligt op enkele km´s afstand en is per taxi bereikbaar. In de tijd dat ik in het dorp ben, heb ik nog geen enkele taxi voorbij zien komen. En als je eenmaal op de plaats van bestemming bent, dan moet je ook weer terug :) Bij een hotel vraag ik om meer info en de eigenaresse bevestigt dat het Nationaal Park vanaf hier goed te bereiken is. ´Het is immers heerlijk weer, zegt ze met een glimlach ... ´ Daar heeft ze gelijk in!
Ik loop het dorp in en vraag twee mannen, zittend op een bankje, waar ik in dit verlaten gehucht een taxi kan vinden. Ze bevestigen, dat er met ´regelmaat´ een taxi voorbij komt en dat ik geduld moet hebben .... Ik neem (tegenover de twee mannen aan de andere kant van de straat) plaats op een muurtje. Na een tijdje komt er inderdaad een taxi voorbij, maar die zit vol en moet eerst zijn passagiers op de plaats van bestemming afzetten. Maar de chauffeur ´belooft´ terug te komen, om mij op te halen (sure!). Intussen komt er beweging in de twee mannen aan de overkant. Een van hen wil weten wat voor bedrag de taximan vraagt, om mij naar het Nationaal Park te brengen. Ik zeg dat er geen prijs is afgesproken en dat ik wacht op terugkeer van de taxi. De man biedt aan om me bij het Nationaal Park af te zetten. Ik dring aan op ´een retourtje´. Ik heb immers een hotelkamer in David. Hij zegt dat ´het wel goed komt´ en wil me voor 15 Dollar een retourtje aanbieden. Ik ga akkoord. Samen rijden we naar het Nationaal Park, onderweg parkeert de man de auto bij een benzinestation en laat er voor 10 Dollar benzine in gooien. Hij vraagt mij de 10 Dollar te betalen, dat waren we immers overeengekomen :) Aangekomen in dit enorme bosgebied blijk ik de enige te zijn. De boswachter heeft nog heel wat op zijn ´things to do lijstje´ staan voor vandaag. Hij verkoopt mij een entree kaartje, toont me de ingang van het bos en verdwijnt in zijn 4x4. Mijn privetaxi heeft beloofd om me 1,5 uur later weer (beneden aan de voet van de berg) op te halen. Maar ja, welke zekerheid heb je in Midden Amerika op een hoogte van zo´n 3000 meter (in één van de grootste bosgebieden ter wereld)? Ik besluit het ´er maar van te nemen´ en de route van 1 uur te gaan volgen door het bos. Het is werkelijk ongeloofelijk schitterend, zo´n dicht bebost gebied had ik van mijn leven nog niet gezien! Werkelijk schitterend en ongerept. Her en der hoor je beekjes stromen en watervallen naar beneden kletteren, op de achtergrond fluiten diverse volgels, etc. Er hangt een mist over het bos, veroorzaakt door de damp die uit het bos opstijgt. Over de beekjes zijn bruggetjes aangelegd om ze makkelijk te kunnen trotseren. Tóch loop ik stevig door, want als die ´taximan´ me niet ophaalt, dan heb ik nog enkele km´s terug te lopen naar het dorp ´Cerro Punta´. Binnen het uur arriveer ik weer bij het beginpunt van de route en loop de berg af naar beneden. En daar staat mijn privé taxi man braaf op mij te wachten :) (Hij had immers nog 5 Dollar te goed :)) In het restaurantje, aan de rand van het bos, trakteer ik op chocolademelk ...
De man stelt voor om op de weg terug een tussenstop te maken bij de Finca (= een dorpje/ gemeente in de bergen), waar hij enkele stukken grond verbouwt. Hij vertelt me dat hij de grond huurt en dat de eigenaar de grond te koop heeft staan. Er wordt nog een koper voor 11 ha (!!) gezocht en ik moet het stuk grond dus echt bezoeken ....... De weg naar boven is ruig, de 4x4 heeft er duidelijk moeite mee. Het brengt me weer even terug naar mijn stagetijd van 1997. Een berg op rijden, naar een verlaten gebied. Af toe moet ik de auto uit, om een hek te openen en weer te sluiten (stel je voor dat er op deze hoogte ongewenst bezoek komt .... :) Wie haalt dat in zijn hoofd?) na zo´n 20 minuten staan we boven op een kaal gekapte berg van meer dan 3000 meter hoogte! Het uitzicht is enorm en onvoorstelbaar. In de verte zijn werknemers koolplantjes aan het poten. Trots laat de (taxi)man zijn gewassen zien. Werkelijk mooie producten, in dit klimaat kun je immers produkten verbouwen die in de rest van het land niet groeien. (Ui, Wortel, Aardappel en Witte Kool) Het is inmiddels 2e helft/ eind van de middag en dat betekent: ´REGEN´en ONWEER! Sta ik daar met een man, die ik niet ken, op een hoogte van zo´n 3000 meter in Midden-Amerika in een onweersbui naar wortelen te staren! Intussen vliegen zo nu en dan de lichtfiltsen behoorlijk dicht langs ons heen en ik stel voor terug te gaan. Het uiteindelijke doel van het bezoek wordt duidelijk, want de werknemers moeten immers ook terug naar het dorp :) De weg naar beneden verandert in een modderstroompje en de 4x4 is met geen mogelijkheid van zijn plaats te krijgen. De wielen slippen vast ik de kleiachtige grond. Met man en macht wordt er aan de wagen geduwd en getrokken, maar geen cm beweging. Nog 1,5 uur en dan gaat de laatste bus naar David :) (En zoals eerder geschreven: er valt hier werkelijk niet te plannen). Het lukt uiteindelijk om, met stukken steen/ rots, de wielen meer grip te geven en de auto komt van zijn plaats (gelukkig). Je kent me nu niet meer terug, want tijdens het duwen van de auto stond ik ´natuurlijk´ verkeerd opgesteld tov de wielen :(
Onderweg springen de mannen een voor een uit de laadklep en lopen naar het dorpje in de bergen waar zij zijn geboren en getogen. Ik word keurig weer afgezet bij het vertrekpunt van de bus(sen) in Cerro Punta. Een onvergetelijke middag, die in geen enkele reisgids staat beschreven ...
Na 2,5 uur (gepropt in een mini bus) kom ik uiteindelijk aan in Cerro Punta. Het is ´laag seizoen´ in Panama met mbt het aantal touristen, maar in dit dorpje is werkelijk geen snars te beleven. Als er een vogel voorbij vliegt, dan schrik je daarvan .... :) Enfin, uiteindelijk bij een bakker beland en een kop koffie gedronken. Het uitzicht is hier overigens schitterend en de temperatuur is aangenaam tussen de 15 en 20 graden met een briesje. Ik pak de Lonely Planet er nog eens bij, ¨Wat doe ik hier immers in dit verlaten dorp ??¨, het Nationaal Park ligt op enkele km´s afstand en is per taxi bereikbaar. In de tijd dat ik in het dorp ben, heb ik nog geen enkele taxi voorbij zien komen. En als je eenmaal op de plaats van bestemming bent, dan moet je ook weer terug :) Bij een hotel vraag ik om meer info en de eigenaresse bevestigt dat het Nationaal Park vanaf hier goed te bereiken is. ´Het is immers heerlijk weer, zegt ze met een glimlach ... ´ Daar heeft ze gelijk in!
Ik loop het dorp in en vraag twee mannen, zittend op een bankje, waar ik in dit verlaten gehucht een taxi kan vinden. Ze bevestigen, dat er met ´regelmaat´ een taxi voorbij komt en dat ik geduld moet hebben .... Ik neem (tegenover de twee mannen aan de andere kant van de straat) plaats op een muurtje. Na een tijdje komt er inderdaad een taxi voorbij, maar die zit vol en moet eerst zijn passagiers op de plaats van bestemming afzetten. Maar de chauffeur ´belooft´ terug te komen, om mij op te halen (sure!). Intussen komt er beweging in de twee mannen aan de overkant. Een van hen wil weten wat voor bedrag de taximan vraagt, om mij naar het Nationaal Park te brengen. Ik zeg dat er geen prijs is afgesproken en dat ik wacht op terugkeer van de taxi. De man biedt aan om me bij het Nationaal Park af te zetten. Ik dring aan op ´een retourtje´. Ik heb immers een hotelkamer in David. Hij zegt dat ´het wel goed komt´ en wil me voor 15 Dollar een retourtje aanbieden. Ik ga akkoord. Samen rijden we naar het Nationaal Park, onderweg parkeert de man de auto bij een benzinestation en laat er voor 10 Dollar benzine in gooien. Hij vraagt mij de 10 Dollar te betalen, dat waren we immers overeengekomen :) Aangekomen in dit enorme bosgebied blijk ik de enige te zijn. De boswachter heeft nog heel wat op zijn ´things to do lijstje´ staan voor vandaag. Hij verkoopt mij een entree kaartje, toont me de ingang van het bos en verdwijnt in zijn 4x4. Mijn privetaxi heeft beloofd om me 1,5 uur later weer (beneden aan de voet van de berg) op te halen. Maar ja, welke zekerheid heb je in Midden Amerika op een hoogte van zo´n 3000 meter (in één van de grootste bosgebieden ter wereld)? Ik besluit het ´er maar van te nemen´ en de route van 1 uur te gaan volgen door het bos. Het is werkelijk ongeloofelijk schitterend, zo´n dicht bebost gebied had ik van mijn leven nog niet gezien! Werkelijk schitterend en ongerept. Her en der hoor je beekjes stromen en watervallen naar beneden kletteren, op de achtergrond fluiten diverse volgels, etc. Er hangt een mist over het bos, veroorzaakt door de damp die uit het bos opstijgt. Over de beekjes zijn bruggetjes aangelegd om ze makkelijk te kunnen trotseren. Tóch loop ik stevig door, want als die ´taximan´ me niet ophaalt, dan heb ik nog enkele km´s terug te lopen naar het dorp ´Cerro Punta´. Binnen het uur arriveer ik weer bij het beginpunt van de route en loop de berg af naar beneden. En daar staat mijn privé taxi man braaf op mij te wachten :) (Hij had immers nog 5 Dollar te goed :)) In het restaurantje, aan de rand van het bos, trakteer ik op chocolademelk ...
De man stelt voor om op de weg terug een tussenstop te maken bij de Finca (= een dorpje/ gemeente in de bergen), waar hij enkele stukken grond verbouwt. Hij vertelt me dat hij de grond huurt en dat de eigenaar de grond te koop heeft staan. Er wordt nog een koper voor 11 ha (!!) gezocht en ik moet het stuk grond dus echt bezoeken ....... De weg naar boven is ruig, de 4x4 heeft er duidelijk moeite mee. Het brengt me weer even terug naar mijn stagetijd van 1997. Een berg op rijden, naar een verlaten gebied. Af toe moet ik de auto uit, om een hek te openen en weer te sluiten (stel je voor dat er op deze hoogte ongewenst bezoek komt .... :) Wie haalt dat in zijn hoofd?) na zo´n 20 minuten staan we boven op een kaal gekapte berg van meer dan 3000 meter hoogte! Het uitzicht is enorm en onvoorstelbaar. In de verte zijn werknemers koolplantjes aan het poten. Trots laat de (taxi)man zijn gewassen zien. Werkelijk mooie producten, in dit klimaat kun je immers produkten verbouwen die in de rest van het land niet groeien. (Ui, Wortel, Aardappel en Witte Kool) Het is inmiddels 2e helft/ eind van de middag en dat betekent: ´REGEN´en ONWEER! Sta ik daar met een man, die ik niet ken, op een hoogte van zo´n 3000 meter in Midden-Amerika in een onweersbui naar wortelen te staren! Intussen vliegen zo nu en dan de lichtfiltsen behoorlijk dicht langs ons heen en ik stel voor terug te gaan. Het uiteindelijke doel van het bezoek wordt duidelijk, want de werknemers moeten immers ook terug naar het dorp :) De weg naar beneden verandert in een modderstroompje en de 4x4 is met geen mogelijkheid van zijn plaats te krijgen. De wielen slippen vast ik de kleiachtige grond. Met man en macht wordt er aan de wagen geduwd en getrokken, maar geen cm beweging. Nog 1,5 uur en dan gaat de laatste bus naar David :) (En zoals eerder geschreven: er valt hier werkelijk niet te plannen). Het lukt uiteindelijk om, met stukken steen/ rots, de wielen meer grip te geven en de auto komt van zijn plaats (gelukkig). Je kent me nu niet meer terug, want tijdens het duwen van de auto stond ik ´natuurlijk´ verkeerd opgesteld tov de wielen :(
Onderweg springen de mannen een voor een uit de laadklep en lopen naar het dorpje in de bergen waar zij zijn geboren en getogen. Ik word keurig weer afgezet bij het vertrekpunt van de bus(sen) in Cerro Punta. Een onvergetelijke middag, die in geen enkele reisgids staat beschreven ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten